از عید تا الان خیلی اتفاقا افتاد که نتونستم درباره شون بنویسم. نمیخواستم اینهمه زمان آپ کردن هام طولانی بشه ولی... مهم نیست! مهم اینه که:
                                           صد و یکمی رو برای تو می نویسم!

برای تو که هرچند نه دیدمت نه شنیدمت، ولی کشته منطق و راهنمایی های به موقعت هستم!

برای تو که همیشه یه جور دید تازه تو روز نوشت هات داری که باعث میشه آدم از خوندنشون خسته نشه. کلن خوب مینویسی!

برای تو که همیشه عکسای خوب خوب تو فوتوبلاگت پیدا می شه.(مخصوصن زولبیا بامیه! )

برای تو که هرچی تا حالا نوشتی، به نظرمن و تلویحن به گفته خودت یه جورایی رد گم کنی بوده و هیچوخ دغدغه های واقعیت نبودن... ولی این دفه واقعن یه ساله که با وبمی. هرچند ... خیلی وقته نیستی...

برای تو که شیوه نوشتنت منو یاد یکی از دوستای بلاگر خیلی قدیمیم میندازه و حالا هم که از اسمت ( که من ازش خوشم میاد! )خسته شدی!

برای تو که از بس دیر به دیر آپ می کنی حقته از تو لینکدونیم پاکت کنم! حالا خود دانی! (:

برای تو که پستای تک خطیت، کم و بیش آدمو می بره تو فکر!

برای تو که تازه پیدات کردم!

برای شما که حضور توی انجمنتون تجربه تازه و خوبی بود برام! مرسی!

و برای شما که همیشه منتظر توصیه های خوبتون هستم! امیدوارم همیشه فیلماتون تو جشنواره ها جایزه بگیرن!

و چندتا دوست تقریبن جدید که امیدوارم سالای بعد هم کماکان دوست من باشن:

تو که عکسای فوق العاده ت + کوتاه نوشته های بغلشون رو خیلی دوست دارم. ضمنن آی پادت رو هم بسی دوست می داریم!(:  خیلی مرسی که اینهمه همشهریات رو ساپورت میکنی!

و تو که آدم میتونه باهات راحت باشه و بی تکلف حرف بزنه!

7 میلیون سلول خاکستریم رو تکوندم، از قدیمیا همینا رو یادم اومد! امیدوارم کسی از قلم نیفتاده باشه!
بعد از مدتها یه پست بی شیله پیله و بدون ابهام! فک کنم همون چیزیه که خواننده می پسنده... والبته من نه!