لحظه های مرده

     مدفون گورستان افکار

امید های واهی...

   به فکر بودن باش...

                بودن باش...

                          باش ..

باش...تا گشایش سحر خیزی پلک

            انعکاس کور کننده ی جهان

                  در مردمک های خیس خوره ی شب بیدار و نابیدار

روح ِ به صلابه کشیده شده به تن

           ذات سرکوب شده ی کودکی های من...

چشم هایم بسته بود

              یارای باز شدن نداشتند...

آن ها را گشودند

             تاب بسته شدن ندارند...

                        در ویرانی افکار رهایم کنید...

                           که دچار دانستن بودن، چیز درد آوری است...  

پ.ن1: دیروز دنیا رو کف بُرکردم! راستش خودمم تو کفَِش موندم! از اول ترم میخواست بهم ثابت کنه که شانس وجود داره و من آدم بد شانسی هستم! ولی من بهش ثابت کردم که هیچ چیزی به اسم شانس در زندگی انسان وجود نداره...و منم آدم بدشانسی نیستم و کماکان هم هیچ اعتقادی به شانس ندارم.  

پ.ن2: خو یعنی چی شعرِ بدون فعل؟ چی جوری؟ یه چند تا اگه بلدید معرفی کنید من ببینم !

پ.ن3: شرمنده اگه این چند وقت دیر به دیر آپ می کنم . وسط امتحانامه آخه...فقط فرصت میکنم میلم و نظراتمو چک کنم.  

پ.ن4: این پ.ن ها رو خوندین، اصل مطلب یادتون نره هااااااااا ! اون شعره رو میگم! اگه بشه اسمش رو شعر گذاشت!